De viltportretten (gemaakt door middel van naaldvilten) vormen voor mij een onderzoekend voortraject binnen een groter artistiek proces, namelijk dat ik vilt wil combineren met keramiek.

De portretten zijn ontstaan uit een verlangen om mijn sculpturale praktijk uit te breiden met wol – een natuurlijk, zacht en levend materiaal dat zich op een fundamenteel andere manier gedraagt dan klei. In deze intuïtieve studies tast ik af hoe huid, vezel, gelaagdheid en schaduw zich tot elkaar verhouden, en hoe een gezicht niet wordt weergegeven, maar langzaam verschijnt vanuit de materie zelf.

Deze viltportretten zijn geen op zichzelf staande serie, maar een noodzakelijke fase in mijn bredere traject: een verkenning van hoe wol en keramiek – vezel en aarde – elkaar kunnen ontmoeten in een volgend lichaam van werk. Ik wil gaan experimenteren met samengestelde sculpturen waarin beide materialen naast en door elkaar leven. Dit vooronderzoek laat mij zien waar de spanningen zitten, waar de aanraking mogelijk is en hoe ik iets kan maken dat ademt als een organisme, geworteld in de ecologie van vorm, tijd en vergankelijkheid.

De kwetsbaarheid van wol laat mij nadenken over houdbaarheid, vergankelijkheid en hoe sculptuur zich kan gedragen als een levend organisme.